|
Miqueu Castinhòu èra
romancier. S’èra fach una pichòta notorietat dins la region,
e sa popularitat començava tambèn de tocar d’àutreis
endrechs dau país. Modestament, mai fasié son camin.
Un jorn, aguèt l’idèia d’escriure un roman medievau. Per aquò faire, inventèt la ficcion d’un manescrich: lo narrator se disié unicament aqueu que s’èra entrevat de transcriure lo manescrich en lenga modèrna, de lo metre au clar per lo transmetre, un pauc coma lo gardian de Jousé d’Arbaud… Aquí, lo narrator prentendié d’aguer retrobat lo manescrich au trefons d’un monastèri. Contava la vida d’un escudier vengut pièi chivalier, qu’après fòrça aventuras e dramas de tota mena se retirava dins un monastèri à i acabar sa vida dins la preguiera e lo pentiment. Lo libre avié començat de ben se vendre, que lo mistèri e l’Atge-Mejan èron tornats de mòda. Mai un jorn tot cabussèt… Miqueu Castinhòu èra à dedicaçar son libre dins una librarié de Brinhòlas quand venguèron lei gendarmas à li portar una convocacion. I anèt l’esperit tranquille, qu’avié pas ren à se reprochar. Sabié pas onte metié lei pèds!… - Vos siatz mes dins un brut afaire, vos! Li diguèt lo brigadier que l’acompanhèt fins au bureu dau Comandant. E lo Comandant li confirmèt aquò. Miqueu, eu, se demandava çò qu’avié ben poscut faire de tant greu. - Vòstre libre, li diguèt lo Comandant. - Mon libre? - Òc, vòstre libre. Mai precisament lo manescrich qu’avètz emplegat per escriure vòstre libre. - Lo manescrich? Alora, lo Comandant li expliquèt que lo manescrich èra estat raubat dins un monastèri. - Raubat? Per Miqueu Castinhòu, aquò se podié pas. Per una rason ben simpla: lo roman èra de pura invencion e l’istòria dau manescrich èra pas ren d’autre qu’una ficcion narrativa. Expliquèt au Comandant coma li èra venguda l’idèia. Mai ren li faguèt: foguèt presentat au Jutge e mes en examen leu fach. L’Abat d’un monastèri avié senhalat ai gendarmas lo raubrici d’un manescrich. Tot beu just lo manescrich que Miqueu Castinhòu avié mencionat dins son roman. Que li comprendre? Miqueu Castinhòu avié beu protestar de sa bòna fe, ren li fasié: lo Jutge, coma lo Comandant, li confirmava que lo manescrich raubat au monastèri èra ben aqueu qu’avié servit de ponch de partença à son roman. Au mai lei jorns passàvon, au mai lei cargas que pesàvon sobre Miqueu Castinhòu se fasién pesugas. E eu s’enfangava à flor e à mesura que son morau baissava. Cada jorn, de noveus elements se venién apondre. Lei religiós aportàvon totjorn d’elements noveus qu’enfonsàvon un pauc mai lo paure romancier empresonat. D’únei grands professors de literatura, après aver confrontat lo roman à quàuquei fotocòpias fornidas per l’Abat, venguèron meme confirmar que lo libre èra ben basat sus lo manescrich raubat. Per astre, Miqueu Castinhòu avié un bòn avocat, que sachèt destrúger tota l’acusacion, ponch per ponch. Au procés, faguèt aparéisser que l’Abat avié inventat aquela istòria de manescrich raubat per temptar d’escondre lo trauc qu’avié fach dins la caissa dau monastèri. Fau dire que l’Abat avié la passion dau juèc e passava sei nuèchs sus lei sites de casinòs en linha. Se Miqueu Castinhòu siguèsse estat condamnat à versar de domatges au monastèri, aquò aurié tapat lo trauc e tot sarié rentrat dins l’òrdre, que degun aurié jamai plus pensat au trauc que l’Abat avié fach. Ben calculat, mai l’Abat avié pas capitat… Miqueu Castinhòu sortiguèt doncas liure dau tribunau, e l’Abat prenguèt sa plaça en preson. Aquò aguèt un meriti inesperat per Miqueu Castinhòu: gràcias à tota aquela publicitat, lei vendas de son roman creissèron, creissèron, à tau ponch que devenguèt pièi un grand romancier coneissut e reconeissut. L’Abat, eu, après quàuquei setmanas en preson, foguèt autorisat à s’en tornar au monastèri. Naturalament, aguèt pas plus accès ai computadors, que lo monge responsable n’en conservèt pièi la clau m’una granda atencion … Tèxte premiat au concors deis Amics de Mesclum en 2008.
|
|
|
|
|